Głównym elementem „Wiwisekcji” są „wypreparowane” w tekturze (będącej rozłożonym pudełkiem) naturalnej wielkości postaci, z dokładnie odwzorowanym układem mięśni i ścięgien. Uzyskany efekt – jakby sprasowanego preparatu mokrego – został osiągnięty, dzięki wypracowaniu własnej techniki. Polega ona na odpowiednim nacięciu papieru, następnie jego modelowaniu za sprawą odgięć i wgnieceń, kończąc na wielowarstwowej impregnacji i malowaniu.
Wszystkie powstałe w ten sposób plansze pochodzą z 1995 roku i stanowić miały cykl o roboczej nazwie: „Wielcy Męczennicy”. Planowano realizację czterech obiektów o tytułach: „Ikar”, „Minotaur”, „Sebastian”, „Don Kichot”. Do trzech pierwszych powstały (opisane powyżej) tektury z postaciami ukazanymi w różnych pozach, a także wszystkie dodatkowe elementy, które miały składać się na obiekt „Minotaur” i „Sebastian”. Mimo zaawansowanych prac, projekt ten nigdy nie został ukończony.
Planowany cykl, poprzez wniknięcie wewnątrz anatomicznej struktury postaci, miał na celu ukazanie wewnętrznego mechanizmu (modelu) funkcjonowania, każdej z tych mitycznych, nieomal archetypicznych wzorców postaw. Najlepiej zamysł ten ukazuje zachowany projekt „Minotaura” wraz z opisem poszczególnych części składowych obiektu. Widać na nim, jak kolejno dostawiane elementy mają dopełniać i poszerzać nasz ogląd tej złożonej i osobliwej postaci.
Spośród wymienionych prac, prezentacji doczekała się jedynie tektura rodem z obiektu Ikar. Powodem do jej użycia była akcja „Preparat anatomiczny” towarzysząca wernisażowi wystawy „Epitafia”, Galeria 3 mille Grenouilles, Genewa, 1997.
Podobnie jak wspomniany Preparat anatomiczny, także „Wiwisekcje” skupiają się na anatomicznej eksploracji wnętrza ludzkiego ciała. W obiekcie „Wiwisekcja I” pomóc w tym mają dołączone chirurgiczno – medyczne narzędzia, a wśród nich: nożyczki, zaciski, strzykawki oraz jednorazowe igły, którymi te wszystkie elementy są zamocowane. Osobną grupę stanowią instrumenty pomiarowe a wśród nich: ciśnieniomierz, rozkładany metalowy przymiar czy drewniany pantograf. Końcowy efekt tych zabiegów stanowią doczepione kopie sztychów z dawnych atlasów anatomicznych. Wśród ich autorów są (podaję nazwisko i rok wydania): Andreas Vesalius (1543), Juan Velverde de Amusco (1560), Govard Bidloo (1690), Christoph J. Trew (1767), Jacques Gamelin (1779), Julien Bouglé (1899).
Natomiast „Wiwisekcję II (Sebastian)” tworzy zamontowana do tektury, aparatura chemiczna wnikająca niczym strzały w ciało obnażonej anatomicznie postaci. Wśród szklanych form (częściowo zamkniętych w drewniane ramki) odnajdziemy chłodnice, mieszalnice, biurety. Całość dopowiadają dołączone kopie obrazów i grafik ukazujących męczeństwo Świętego Sebastiana. Wyróżniającym się elementem jest tu zasuszony (za sprawą rozszczelnienia szklanego pojemnika z formaliną) preparat serca świni.
