Wkraczam na scenę.
Trudno ukryć,
że czuję się tu niepewnie,
a może po prostu niezręcznie.
Dotąd przecież to ja byłem po Waszej stronie.
Stamtąd śledząc wszystko
określałem,
korygowałem,
decydowałem,
słowem
tworzyłem kształt i wymowę spektaklu
– rozgrzany emocjami odkryć,
szargany wątpliwościami,
przygniatany ciągłymi trudnościami.
To wszystko już za mną.
Teraz jestem na scenie
– wyzwolony z funkcji twórcy,
muszę się skupić na jego aktorskiej powinności.
Nie jestem natrętem
narzucającym swą obecność,
pragnącym zaznaczyć swój wkład,
pokazać się.
Przybywam na zaproszenie
– oficjalnie.
Jestem gościem.
A to dobre…
Autor zaproszony do swojej sztuki,
do jej środka,
i to przez IMPERATORA
– postaci nobilitowanej do roli
zarządcy stworzonej rzeczywistości.
Nie przychodzę tu na inspekcję.
Moja wizyta nie ma też na celu
uhonorowanie mnie,
nie wynika z wdzięczności za powołanie do życia.
Mamy tu jedynie
rozegrać partię szachów
– niewinną potyczkę,
na nią jestem zaproszony.
W istocie jednak to prowokacja,
fortel obmyślany przez szaleńca
zaślepionego powierzoną mu władzą.
Po podporządkowaniu sobie wszystkich,
przyszła kolej na mnie.
Nie mogąc znieść mojej przewagi
doprowadza do konfrontacji.
Chce udowodnić swoją niezależność,
zamanifestować pozycję równego,
a może nawet lepszego
– zwycięzcy.
Ma to być forma
publicznej kompensacji.
Najlepiej jednak
stan ten oddaje on sam.
Upośledzona fizycznie kreatura,
skrywająca swe ułomności
za pancerzem protez i ochraniaczy
opinających jego kalekie ciało,
zabezpieczających funkcjonowanie,
przybliżających go do normalności,
umożliwiających starcie.
Do niego to
przygotowywał się tak wytrwale,
mając przed oczami
ten obraz
– naszego spotkania
TUTAJ.
