Nie jest formą czystej rzeźby,
nie ma nic wspólnego ze scenografią,
będąc jednym i drugim zarazem.
Stanowiąc o swojej odrębności i osobliwości
rezerwuje sobie NOWE MIEJSCE,
stwarza NOWĄ RANGĘ.
Nie potrzebuję aktora
by znaczyć,
choć stworzony jest właśnie
dla tej z nim
zależności.
To w połączeniu z człowiekiem
najsilniej ujawnia swój charakter:
stwarzając relacje i zależności,
zawężając możliwości zachowań,
determinując ruchy,
narzucając postępowanie,
podporządkowuje,
zniewala,
więzi.
Nie jest przedmiotem
zaanektowanym z życia
– realnym.
To PRZEDMIOT SZTUKI
wyzbyty użytkowości,
przenoszący na siebie
funkcję narracji,
charakteryzując postaci
poprzez relację z nim.
On to
określa zachowanie,
sugeruje skłonności,
uzewnętrznia postawę.
To OBIEKT PSYCHOLOGICZNY,
będący materializacją
zamkniętego w przedmiot
stanu ducha.
Stąd też
nie stanowi wytworu
frywolnej i niefrasobliwej i wyobraźni
ale realizację określonego zamysłu
– formę precyzyjnego przekazu.
Swą siłę oddziaływania
czerpie
ze scalenia przeciwieństw,
łącząc
miękką,
naturalną,
ekspresyjną,
biologiczną,
zmysłową,
formę
ciała,
ze
sztywną,
sztuczną,
martwą,
mechaniczną,
toporną,
konstrukcją
przedmiotu.
Zespolenie to
daje poczucie odrębności,
wzajemnej obcości.
Ujawnia bezwzględność tego połączenia,
jego nienaturalność.
Nadaje wrażenie przymusu,
zadawanego gwałtu.
Wskazuje na brutalność,
okrucieństwo,
nawet perwersję.
Dlatego też,
stanowi główny element
mojego TEATRU OBŁĘDU.
