PORTRET – PRZEDMIOT – PAMIĘĆ
Moje tekstyPORTRET
ŚMIERĆ odsłania
spod aksamitnego futerału skóry
swe OBLICZE ANATOMII
przeobrażając
indywidualny wizerunek twarzy
w homologiczną
TOPOGRAFIĘ MIĘŚNI
– wspólną w obrębie gatunku
maszynerię mimiki
Swój TRUPI PORTRET
Śmierć rysuje
koszem mięśniowych pasm
oplatających HEŁM CZASZKI
naszą najtrwalszą obronę
w walce
Z CZASEM l ROZKŁADEM
PRZEDMIOT
Życie
to nieustanne
przemieszczanie rzeczy
Przedmioty bez znaczenia
rupiecie
co najwyżej antyki
– dla jednych
Innym:
ŚWIADKOM CZASU MINIONEGO
przywołują
zabłąkaną w nich
wspólną CZĄSTKĘ PAMIĘCI
wybrzmiałych już zdarzeń i osób
o które się otarły
i ślad których przechowują
Ewokując byłe
stają się
REKWIZYTAMI WSPOMNIEŃ
po Czasie który odszedł
dla tych co pamiętają
PAMIĘĆ
TRAGICZNY
PUNKT WSPOMNIENIA
leży na styku – w konfrontacji
żywych i dynamicznych
prawie namacalnych
– gdyż odczuwanych
SEKWENCJI PAMIĘCI
z martwą CISZĄ NIEOBECNOŚCI
ich Głównych Aktorów
Okrutna niemożność
ich udziału w naszym Teraz / Potem
wyrzyna się
BÓLEM beznadziejnej po Nich
PUSTKI
Umarli odchodząc
zabierają
ostatnią CHWILĘ TERAŹNIEJSZOŚCI
Potem
już wszystko stanowi PRZESZŁOŚĆ
z zachowanych strzępów wspomnień
z ocalałych szpargałów minionego
z resztek trupiego oblicza
z tej ODWIECZNEJ CHCIWOŚCI
PRZEMIJANIA
usiłuję wydobyć
szczątki moich najbliższych
wskrzeszając w SKŁADZIE PAMIĘCI
ich PODOBIZNĘ ŻYWĄ.
Dariusz Gorczyca
sierpień 1995
Kraków
Previous