„Mobil Nieustannej Egzekucji”
poprzez swoje działanie
ukazał mi możliwą ekspresję,
zasadę ujawniania przekazu
– metodę gry maszyny.
Otóż z grą aktorską
nierozerwalnie wiąże się
aspekt przemiany,
ukazanie innego oblicza,
stania się kimś innym,
i właśnie tę umiejętność
„posiadły” moje obiekty
skupione w „Ostatniej Fudze”.
Z rodzajem ewolucji przedmiotu
spotkałem się już w „Imperium Cienia”
– to „Konfesjonał – gilotyna hipokryzji”.
Jednak obiekt ten podlegał
metamorfozie etapami,
na skutek jawnego działania aktorów.
Teraz musiało się to odbywać
jakby od wewnątrz,
samoczynnie,
maszynowo.
Obiekt,
który z początku
wydaje się czymś innym,
dzięki prostej przemiane
ujawnia swój
zaskakująco różny wizerunek.
Właśnie to przekształcenie
ukazane poprzez
dwa stany odmienne,
tworzy dysonans,
stając się
komunikatem,
symbolem,
znakiem,
buduje
przesłanie,
metaforę,
narrację.
Dobitnie manifestują to
już same dwuczłonowe nazwy
niektórych z maszyn:
„Krzyż – sygnalizator salwy”,
„Orszak pogrzebowy – pluton egzekucyjny”,
„Tarcza – diagram zabijania”,
ale przemiana wpisana jest także w:
„Przyrząd anatomiczny”
oraz „Żywy cel”.
W moim teatrze wyzbytym aktora
pojawiła się pokusa by zamanifestować
chociażby jego powidok.
Tu w sukurs przyszły mi
fotograficzne doświadczenia
Eadwearda Muybridge’a
z ruchem poklatkowym.
Jak jednak zamknąć je w obiekt?
Rozwiązanie znalazłem
w „Fotofazach śmierci”,
podwójnym urządzeniu
pokazującym kolejne fazy
upadku postaci po rozstrzelaniu
(tutaj udramatyzowanym teatralnie).
Obraz nagiej kobiety i mężczyzny
nawiązuje bezpośrednio
do Adama i Ewy,
ponoć Pierwszych Skazanych
wyrokiem boskim
na śmiertelność
– za delikt grzechu
pierworodnego.
Ten inny przejaw
„aktorstwa maszyny”,
wykorzystuje wizerunek postaci
zamrożonej ułamkiem ruchu
w fotograficznym kadrze,
aby następnie
– przez powielanie
jego kolejnych faz
– uruchomić pełnię ekspresji
w automatyzmie powtórzeń
jakie stwarza maszyna.
